ΖΩ ΚΑΙ ΖΕΝΟΜΑΙ

Η ερώτηση «τι κάνεις; ζεις;» εχει βέβαια ρητορικό χαρακτήρα γιατί προφανώς απευθύνεται σε κάποιον με τον οποίο συνομιλούμε και είναι ζωντανός.

Ο απαντών προσπαθεί ν' απαντήσει με ομόηχο τρόπο. Το ζένομαι πιθανόν να ήταν «ζέομαι» = απο το Αρχ. Ελληνικό ρήμα ζέω=βράζω στην παθητική φωνή. Ζω και βράζομαι=βασανίζομαι. Το βράσιμο είναι χαρακτηριστική έκφραση μαρτυρίου και απηχεί το μαρτυρικό τρόπο που ζει ο ερωτώμενος. Με επιδραση από το «ζεύομαι» (ειμαι δεμενος στόν ζυγό)

Η καταδίκη σε μαρτυρική αναμονή περιγράφεται ετσι «αστον να βράσει στο ζουμι του».

Για κάτι το οποίο εχει ουσιαστικά χειροτερέψει λεμε «Βράσ(ε) το».

Λέμε επίσης για καποιον πολύ θυμωμένο : «Βράζει απ το κακό του.»

Αρα ειναι αρκετά εμπεδωμένο το βράσιμο ως βασανιστήριο.

Παρατηρήστε τά δύο λήμματα ζέω και βράζω απο το «Λεξικό Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας» του Ε. Κριαρά.

ζέω.

[αρχ. ζέω. Τ. σήμ. ιδιωμ.]

βράζω.

[μτγν. βράζω. Η λ. και σήμ.]

Ανάλογος ποντιακός αντίλογος

- «Ντο εφτάς»; (Τι ειναι αυτο που ευθειάζεις=Τι κάνεις;) ή «Πως (τα) πάς»;
Σουρουνεύκομαι (137,302) και πάω;»