 |
'Ενα απο τα πολλά καλύμματα κεφαλής που τα φόρεσαν άνδρες και γυναίκες είναι το τουρμπάνι. Από το γαλλικό turban<τουρκικο tülbend = γάζα, τουλπάνι. Το συνηθίζουν οι ασιάτες και υφίστανται παρενοχλήσεις όσοι απο αυτούς διαμένουν στην ευρώπη.
Οι φανατικοί Σίχ δεν κόβουν ποτέ τα μαλλιά τους ούτε τις γενειάδες τους.
Πολλοί άνδρες Σίχ χτενίζουν τα γένια τους και στη συνέχεια
τα στρίβουν και τα τυλίγουν στο τουρμπάνι τους μαζί με τα μαλλιά τους.
Ο Συμβολισμός του τουρμπανιού είναι ότι πολλοί από αυτούς που το φορούν
το θεωρούν ως ένα σύμβολο της κυριαρχίας, αφοσίωσης, την αυτοσεβασμού,
ευλάβειας και θάρρους, αλλά οι Σίχ το φορούν μόνο για ένα λόγο: από
αγάπη και υπακοή στις επιθυμίες του ιδρυτή της πίστης τους.Τώρα τι
μας πειράζει εμάς τους υπόλοιπους η λόξα αυτών των ανθρώπων και τους
κυνηγάμε;
Οι ευρωπαίες γυναίκες τώρα το φορούν μετά το λούσιμο |
 |
Καπέλο: Παλιό και νέο
ΠΟΛΛΑ γνωστά αντικείμενα
καθημερινής χρήσης τείνουν σήμερα να εξαφανιστούν. Το ίδιο συμβαίνει
με το καπέλο Και στήν περίπτωση αυτή επιστρέφουμε στις «αρχές»: το κεφάλι
καλύπτεται μόνο σε περίπτωση βροχής ή δυνατού ήλιου. Εδώ θά μιλήσουμε
γιο τα ανδρικά καλύμματα τής κεφαλής. Το κλασικό καπέλο απο κετσέ με «μπορ» γύρω
- γύρω. θεωρείται κλασικό επειδή είναι πάνω-κάτω πεντακοσίων ετών. Τους
προηγούμενους αιώνες, το κυριότερο κάλυμμα κεφαλής ήταν ο σκούφος φτιαγμένος
άπΰ ειδικό «πίλημα». Στήν αρχαιότητα, οϊ άνθρωποι που ζούσαν στα παράλια
τής Μεσογείου σκέπαζαν το κεφάλι μέ ένα κώνο από κόμματια δέρματος κολλημένα
μεταξύ τους με ούρα ζώων. Προέλευση: ανατολική, όπως πάντα. Ίσως, όμως,
πρίν άπό τό καπέλο νά είχε γεννηθεί ή περούκα. Το πραγματικό κάλυμμα
τής κεφαλής των Αιγυπτίων ήταν μια κάπως πιο περιποιημένη κόμμωση. Αυτό
το ειδικό «πίλημα»
φαίνεται πώς δεν άρεσε στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, πού χρησιμοποιούσαν
άλλου είδους καλύμματα, τήν «καυσία» τον «κεκρύφαλο» σχεδόν
αποκλειστικά γυναικεία, τον πέτασο, τον «πίλο», και μια κουκούλα
ειδικά γιά τά κυνήγι. Άλλά ή συνήθεια ήταν νά κυκλοφορούν με τά κεφάλι
ακάλυπτο. Ή μακεδόνικης προελεύσεως «καυσία» έμοιαζε με ρηχό
καπάκι καί στερεωνόταν μέ κορδόνια πού έδεναν κάτω από το πηγούνι Τήν
φορούσαν συνήθως όταν επρόκειτο νά μείνουν πολλές ώρες στον ήλιο: στο
θέατρο γιά παράδειγμα. Ό «cucullus» ήταν ένα
υφασμάτινο καπέλο γιά τά ταξίδι. Τάν φορούσαν περισσότερο οι χωριάτες
καί γενικά ο! φτωχοί. "Οταν διαδόθηκε τήν εποχή τοΰ χριστιανισμού
τάν υιοθέτησαν οί καλόγεροι οαν δείγμα ταπεινοσύνης. Ό «πέτασος» πού
είχε γείσο ήταν φτιαγμένος άπά δέρμα, πίλημα ή ψάθα και εθεωτείτο ανέκαθεν
εξεζητημένος. Το γεγονός ότι ο Αύγουστος τον φορούσε ακόμη και Οταν έκανε
περίπατο στην πόλη εθεωρείτο παράξενο. Ταιριάζει στην περίπτωση νά θυμηθούμε
οτι ο αγγελιαφόρος τών θεών ο Ερμής φορούσε πέτασο μέ φτερά. Οσο για
τόν πίλο (άπο δέρμα ή ύφασμα) ήταν ένα είδος φρυγικού σκούφου. Χρησίμευε
σάν σύμβολο ελευθερίας και αποκτήσεως πολιτικών δικαιωμάτων στις εκδηλώσεις
γιά τήν χειραφέτηση τών σκλάβων. Καί δεν ήταν τυχαίο που εμφανίσθηκε
στά νομίσματα που έκοψε ο Βρούτος μετά τον θάνατο του Καίσαρα. Ό σκούφος
διατηρήθηκε γιά πολλούς αιώνες. Άλλα καί ό μεσαιωνικός σκούφος δεν διέφερε
πολύ άπο τούς προγόνους του. Αρχικά ήταν υφασμάτινος ή πλεκτός Σιγά -
σιγά γίνεται πολυτελέστερος. Φτιάχνεται άπό βελούδο και στολίζεται μέ
κορδέλες, κοσμήματα . Οι δόγηδες τής Γαληνότατης Δημοκρατίας φορούσαν
κι αυτοί σκούφο. Ή Βενετία, ήδη άπό τά 1281, είχε Πανεπιστήμιο ειδικό
γιά τήν φοίτηση κατασκευαστών σκούφων. Οι πατρίκιοι και ol ευγενείς είχαν
μείνει πιστοί στην κουκούλα. Σκούφο φορούσαν καί οί γυναίκες. Τά κάλυμμα
αυτό επαψε να είναι της μόδας τον 17ο αιώνα. Εξακολουθεί όμως νά υπάρχει
γιά πολύ καιρό ακόμη σάν νυχτικός σκούφος και με πολλές άλλες μορφές,
όπως είναι ή -τόκα- τών δικαστικών τής Δύσεως καί τών Καθολικών καρδιναλίων,
τό πηλήκιο τών στρατιωτικών, τό φέσι. ή τραγιάσκα, ό βάσκικος μπερές
κα Στο μεταξύ, όμως, γεννιέται τό καπέλο. Τά πραγματικό, άπο κετσέ ή
καστόρι. Τά όνομα του προέρχεται άπα τήν κάπα καί κυρίως άπό τήν κουκούλα
τής κάπας που προστατεύει το κεφάλι. Ισως νά κατασκευαζόταν άπο τις αρχές
τοΰ 15ου αιώνα, άλλα πρωτοεμφανίζεται στο κεφάλι τοΰ Καρόλου Η' σέ κάποιο
ταξίδι του στην Ιταλία οτό τέλος του αιώνα. Ηταν φοδραρισμένο μέ κόκκινο
βελούδο καί είχε φιόγκο χρυσό. Αλλά καί χωρίς χρυσά στολίσματα τά κάπελα
στοίχιζαν ακριβά, διαδόθηκαν μέ αργό ρυμό (τά περισσότερα ήταν τεράστια,
στολισμένα με φτερά) ώσπου εμφανίστηκε τό τρίκωχο. Βασικά ήταν ελαφρύ
άλλα το βάραιναν τα στολίδια. Άν δέν φορούσαν περούκα τό κρατούσαν συνήθως
οτό χέρι. Ή Επανάσταση σήμανε τά τέλος του τρίκωχου. Τήν εποχή του Ναπολέοντα
γίνεται διάσημο τό δίκωχο του αυτοκράτορα. Τό 1805 εμφανίζεται τό ημίψηλο,
πού διατηρείται ώς τις μέρες μας. Τό 1812 έρχεται νά προστεθεί τά κλάκ
ή «ζιμπύ», από
τό όνομα τού Παριζιάνου τεχνίτη πού τό επινόησε. Ό 19ος αίώνας είναι
ή εποχή τών μουστακιών καί τού καπέλου πού τό φορούν όλοι άπό μωρά. Φαρδύ
και χαμηλό ημίψηλο καί μπομπότα, πού γεννήθηκε στην Αγγλία τά i860. Άνθρωπος
ξεσκούφωτος ήταν απαράδεκτο φαινόμενο. Παλιότερα όπως και σήμερα τό καπέλο
φανέρωνε τό επάγγελμα καί τήν κοινωνική θέση τού καθενός. Καπέλο άπό
μαύρο μαλακό καστόρι με φαρδιά κορδέλα καί ασορτί -φλοτάν- γραβάτα ήταν
τό σήμα κατατεθέν τών καλλιτεχνών. Στην Αγγλία, ακόμη καί σήμερα οί χρηματιστές
τού Σίτυ θεωρούν κάτι παραπάνω άπο απαραίτητο τά κλασικά μαύρο «μελόν».
Εφήμερη ήταν ή ζωή μερικών άλλων καπέλων τής εποχής τού Μεσοπολέμου,
όπως τό «ψαθάκι» ή ά μαλακός καί δροσερός
«παναμάς». |
