Μιά Σταύρωση αλλοιώτικη από τις άλλες

Η περιβόητος Επιγραφή! Εξυπνα παρουσιασμένη ωστε να μπορει να γράφει ή ΙΝΒΙ Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων ή Iesus Nazarenus Rex Ioudeorum. Η επιγραφή εχει λογικές διαστάσεις αφου προκειται να τεθει πανω από το κεφάλι του σταυρωμένου. Ματθ. Κ. 27 στ.37 καὶ ἐπέθηκαν ἐπάνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ τὴν αἰτίαν αὐτοῦ γεγραμμένην· Οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ βασιλεῦς τῶν Ἰουδαίων. 38 Η παράνοια βρίσκεται αλλού: Βλ. Λουκά Κεφ.23 στ.38 ἦν δὲ καὶ ἐπιγραφὴ γεγραμμένη ἐπ' αὐτῷ γράμμασιν Ἑλληνικοῖς καὶ Ρωμαϊκοῖς καὶ Ἑβραϊκοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. και περισσότεραα αναφέρει ο Ιωάννης Κεφ. 19 στ.19-22 19 ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· ἦν δὲ γεγραμμένον· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. 20 τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένον Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, Ρωμαϊστί. 21 ἔλεγον οὖν τῷ Πιλάτῳ οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων· Μὴ γράφε, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλ' ὅτι ἐκεῖνος εἶπε, βασιλεύς εἰμι τῶν Ἰουδαίων. 22 ἀπεκρίθη ὁ Πιλᾶτος· Ὃ γέγραφα, γέγραφα.

Οι περισσοτεροι εργευνητές μανιωδώς αποδιδουν οτι ειναι η Μαριάμ ή Μητέρα του Ιησού. Η Μαριαμ για τον φοβο των Ρωμαιων ασφαλώς δεν παρίσταται. Οι Ρωμαιοι θα ναζητουσαν αλαμφιβολα τους Διαδοχους του Ιησου, τους επομένους απο τον πρωτότοκο! Εαν παρατηρήσει κανεις η εμφανιζομενη γυναίκα ειναι συνομιληκη αν οχι νεώτερη απο τον Ιησου. Μαλλον προκειται για την ΜΑρια την Μαγδαληνή, συζυγο του καταδικου.

Ο Ευσχήμων Ιωσήφ ο από Ἁριμαθαίας. Με ύφος σοβαρό. Εμφανής η προσπαθεια του Τιέπολο να δείξει οτι πρόκειται για σημαίνον πρόσωπο. Τον στηρίζει καποιος, ενδεχομενως ο Νικόδημος, λιγοτερο επίσημος και στη μαύρη θλίψη και αυτός.
Ο Ρομπερτ Αμπελαίν θέλει το "ΑΡΙΜΑΘΑΙΑΣ", στα Ελληνικά γράφεται με δασεία (Ἁριμαθαίας), να προερχεται απο το εβραϊκό HAR-MATH-ETZ = "ο άνθρωπος του τάφου, ο νεκροθάφτης". Οτι και να ήταν ενώ αναφέρεται με λιγες μόνο γραμμές στα ευαγγέλια, φαίνεται να έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στους μετέπειτα χριστιανικούς θρύλους. Σύμφωνα με διάφορες αναφορές, Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ταξίδεψε στην Αγγλία, όπου ίδρυσε την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία, ήταν ο προστάτης του Αγίου Δισκοπότηρου, και έγινε πρόγονος του Λάνσελοτ ή ακόμη και του βασιλιά Αρθούρου. Ματθ. 57 Ὀψίας δὲ γενομένης ἦλθεν ἄνθρωπος πλούσιος ἀπὸ Ἁριμαθαίας, τοὔνομα Ἰωσήφ, ὃς καὶ αὐτὸς ἐμαθήτευσε τῷ Ἰησοῦ· 58 οὗτος προσελθὼν τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τὸ σῶμα. 59 καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ, 60 καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ, καὶ προσκυλίσας λίθον μέγαν τῇ θύρᾳ τοῦ μνημείου ἀπῆλθεν.
Ο Μάρκος του εδωσε την βουλευτική Ιδιοτητα. Κεφ. 15 στ. 42-46
42 Καὶ ἤδη ὀψίας γενομένης, ἐπεὶ ἦν παρασκευή, ὅ ἐστι προσάββατον, 43 ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἁριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 44 ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· 45 καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. 46 καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.
Τις ημέρες εκείνες ο Ιωσήφ θα είχε ξεπατωθεί στον ποδαρόδρομο: Ιερουσαλήμ-Γολοθάς-Ορθοστασια μεχρι να πεθανει ο Ιησους-Τρεχάλα στον Πιλατο για την αδεια ταφής- Αλώνισμα της Ιερουσαλήμ για να βρεί διανυκτερεύον "Είδη Προικός" για αγορά σινδόνης-Πισω στον Γολγοθά-Αποκαθήλωση-Πισω στον Ταφο του-Στο σπίτι του

Χαρακτηριστικό της προηγηθείσας διαπομπευσης: Το βουκινο, εδώ σαλπιγγα. Ο τυπος δεν εχει πια λογο να σαλπίζει. Οσους μαζεψε τους μαζεψε.

Το λαβαρο με το λογοτυπο της Ρώμης SPQR = Senatus Populusque Romanus = «Η συγκλητος και ο λαος των Ρωμαίων» δηλώνει μια πιο προοδευτική στάση του Τιέπολο. Ανέκαθεν υπήρχε μια τάση να εξαφανίζεται το Ρωμαικό στοιχείο και να τονιζεται το Εβραϊκο με βαση το Δογμα «Οι Εβραίοι σταυρωσαν το Χριστό»

Αληθές! Οι σταυροί είναι στημένοι. Έτσι θα γίνονταν σε ένα τόπο επαναλαμβανόμενων εκτελέσεων. Η πάκτωση ενός σταυρού είναι χρονοβόρα και δύσκολη. Παράλληλα δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον για το φιλοθεάμον κοινό που ζητεί φρικαλεότητες, καρφιά κλπ. Την οριζόντια τραβέρσα όμως την έφερνε ο κατάδικος δεμένη στους ώμους του. Μέχρι να φθάσει στον τόπο τον εκτελέσεων χρησίμευε για να δυσκολεύει τις μετακινήσεις του και εμπόδιζε την διαφυγή του. Στην περίπτωση μας οι ληστές βρίσκουν πανέτοιμους τους σταυρούς τους και γλιτώνουν από την συναρμολόγηση.

Τούτος εδώ φαίνεται να είναι ένας από τους δύο ληστές. Ειναι πολύ γέρος για νά κάνει ληστεία. Περισσότερο θυμίζει Εβραίο τοκογλύφο παρά ληστή.Αν και δείνει καταταλαιπωρημένος εχει ενα υφος εγκαρτέρησης. Πιθανον να απεικονιζει υπαρκτό πρόσωπο που ο Τιέπολο (ή ο εργοδότης του) δεν χώνευε!

Ο Γιαννάκης! Ο μαθητής ον ηγάπα ο Κύριος, κατά δήλωσιν του πρώτου. Είναι μεγάλη η αναισχυντία του Ιωάννη που θέλει να του πάρει την μάνα! Σκαρφίστηκε μάλιστα οτι πήρε την έγκριση ανωθεν, όπως θα θυμάστε από την συνέχεια του παραμυθιού!

Η Βερενίκη κτρατούσε το Ιερον Μανδήλιον με αποτυπωμένη την εικόνα του Χριστού, σε μεγένθυση.

Μερολητική μεταχείριση εις βάρος του Ιησού. Οι ληστές ήρθαν σειάμενοι κια κουνάμενοι χωρις να κουβαλάνε το παραμικρό, οι σταυροι πανέτοιμοι τους περιμένουν, ενώ ο Ιησους υποχρεώθηκε να κουβαλήσει και τον στύλο και την τραβέρσα (λατ. patibulum) συναρολογημένους και σε ειδικό σχήμα (+) αντι του (Τ) των ληστών. Ο Μάρκος στο Κεφ 15. στ. 21 λέει Καὶ ἀγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναῖον, ἐρχόμενον ἀπ' ἀγροῦ, τὸν πατέρα Ἀλεξάνδρου καὶ Ρούφου, ἵνα ἄρῃ τὸν σταυρὸν αὐτοῦ. και ο Λουκάς Κεφ. 23 στ.26 Καὶ ὡς ἀπήγαγον αὐτόν, ἐπιλαβόμενοι Σίμωνός τινος Κυρηναίου, ἐρχομένου ἀπ' ἀγροῦ, ἐπέθηκαν αὐτῷ τὸν σταυρὸν φέρειν ὀπίσω τοῦ Ἰησοῦ.
Εδώ ο Ιησους, σε απόσταση αναπνοής απο τον Γολγοθά εχει αναλάβει μόνιμος το βάρος ενός τεράστιου σταυρού. Ο Σίμωνας αποκλειεται να βρεθει μετά γιατι στον «Κρανίου Τόπον» δεν υπάρχουν αγροί. Άρα ή δεν υπήρξε καθόλου ή έκανε μια εξυπηρέτηση για κάποιο διάστημα.

Ο Tiepolo ήταν Βενετσιάνος καλλιτέχνης που εκπαιδεύτηκε από τον ιστορικό ζωγράφο Gregorio Lazzarini και μελέτησε το έργο του Βερονέζε, Sebastiano Ricci και Giambattista Piazzetta. τα πρώιμα έργα του αποδεικνύουν τη σαφή επίδραση της προσέγγισης Piazzetta γιά το chiaroscuro. Πρώτη σημαντική προμήθεια του ήταν η διακόσμηση τοιχογραφία του Παλάτι του Αρχιεπισκόπου στο Ούντινε, όπου πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1726 και 1729, και στην οποία αναχώρησε από τη σκοτεινή τονικότητα του προγενέστερου έργου του, εισάγοντας χλωμά και φωτεινά χρώματα και θεατρικές συνθέσεις λουσμένες σε μια έντονο φως, το οποίο θα χαρακτηρίζει το έργο του από αυτό το σημείο και μετά. Οι τοιχογραφίες αυτές ακολούθησαν περισσότερο στο περεκκλήσιο Colleoni στο Μπέργκαμο (1732-1733), οι καμβάδες για την Εκκλησία των Ιησουητών (1737-1739) και τα διακοσμητικά του Palazzo Labia (1746-1747) στη Βενετία. Μεταξύ 1750 και 1753 Tiepolo έζησε στο Würzburg, όπου εργάστηκε για την κατοικία του πρίγκιπα-επίσκοπου, επιστρέφοντας στην Ιταλία για να ζήσει στη Βενετία το 1757 όπου εργάστηκε για τη διακόσμηση της Villa Valmarana και εκείνη του Ca 'Rezzonico. Το 1762 είχε κληθεί στη Μαδρίτη από τον Carlos III, για να συνεργαστεί με άλλους καλλιτέχνες για τη διακόσμηση του Palacio Real. Ο Tiepolo ήταν εξίσου ειδικός στην τοιχογραφία και στη μικρής κλίμακας ζωγραφική σε καβαλέτο, αλλά και ένας αξιόλογο συντάκτης και χαράκτης. Μεταξύ των πιο αξιοσημείωτη σειρά εκτύπωσης του είναι η CAPRICCI, που δημοσιεύθηκε το 1743 και το Scherzi. Σε μεγάλες παραγγελίες του είχε τη βοήθεια των δύο γιών του: Giandomenico και Lorenzo, καθώς και των Gerolamo Mengozzi, ο οποίος τον βοήθησε με μερικά από τα αρχιτεκτονικά του, ευρηματικότητα του, τη δημιουργικότητα, την επιδεξιότητα στην οργάνωση του θεατρικού σκηνικού και τις ρυθμίσεις των συνθέσεών του, όλα ζωγραφισμένα σε ενα λαμπρό και πλούσια χρωματισμό.Ο Tiepolo θεωρειται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της διακοσμητικής ζωγραφικής και ένας από τους καλύτερους ζωγράφους του δέκατου όγδοου αιώνα.